Hyper IgM (HIGM) Syndroom

HIGM staat voor Hyper Immunoglobuline M (IgM). Hyper betekent ‘te veel’ en IgM is een bepaald soort immunoglobuline (een afweerstof). Mensen met HIGM hebben dus teveel IgM. Andere immunoglobulinen hebben deze mensen juist te weinig, waaronder IgG en IgA. Het lichaam kan de productie van IgM en andere antilichamen namelijk niet veranderen. B-cellen van het lichaam kunnen de IgM wel zelf produceren, maar ze hebben hulp van T-cellen nodig om de productie over te schakelen van IgM naar IgG, IgA of IgE.

Er zijn een aantal genetische fouten die kunnen zorgen dat iemand het HIGM syndroom heeft:

• De meest voorkomende vorm van het HIGM Syndroom komt door een gebrek of een tekort aan een eiwit op het oppervlak van de T-cellen. Hierdoor kunnen ze de B-cellen niet instrueren om in plaats van IgM andere immunoglobulinen te maken. Dit zogenoemde 'X-gebonden HIGM (XHIGM) Syndroom' is een vorm van het HIGM Syndroom dat als een X-gebonden recessieve eigenschap wordt doorgegeven. Daardoor wordt deze vorm meestal alleen bij jongens gevonden.
• Andere erfelijke vormen van het HIGM syndroom worden aan zowel jongens als meisjes overgedragen. Het gaat dan om een zogenaamde ‘autosomale recessieve eigenschap’. Dit betekent dat de eigenschap alleen optreedt wanneer het gen op beide chromosomen is aangedaan. Daardoor komt deze vorm minder vaak voor dan de X-gebonden aandoening (want dan hoeft het gen alleen op het X-chromosoom aangedaan te zijn).
• Bij het laatste type HIGM syndroom komt een huidaandoening genaamd ectodermale dysplasie voor. Hierbij hebben patiënten weinig en dun haar, puntige tanden en terugkerende infecties. Ook deze laatste vorm is een X-gebonden eigenschap. Hierbij gaat er iets mis bij een stofje dat een signaal afgeeft om de immunoglobulineproductie te stopppen.

De meeste kinderen met het HIGM syndroom ontwikkelen in hun 1e of 2e levensjaar symptomen. Het meest voorkomende probleem is een verhoogd risico op infecties, waaronder herhaalde bovenste en onderste luchtweginfecties. De meeste infecties zijn bacterieel, maar ze kunnen ook door virussen of schimmels veroorzaakt worden. Sommige patiënten hebben ook problemen met hun maag of darmen en krijgen daardoor last van diarree of slechte opname van voedingsstoffen uit het eten.

Jongens met het XHIGM syndroom kunnen een bepaalde longontsteking of infectie van de maag of darmen krijgen die kan leiden tot ernstige leverschade. Ongeveer de helft van de patiënten met XHIGM hebben een lage hoeveelheid witte bloedcellen (neutropenie). Hierdoor kunnen ze last hebben van mondzweren, ontstekingen of zweervorming van het rectum en huidinfecties.

Patiënten met een autosomaal recessieve vorm van HIGM hebben meer kans op vergrote lymfeklieren dan patiënten met andere vormen van primaire immuundeficiëntie. Daardoor hebben ze vaak ook vergrote keel- en neusamandelen die kunnen leiden tot snurken en een verstoorde ademhaling (slaapapneu). Auto-immuunziekten, waarbij iemands immuunsysteem het lichaam aanvalt, kunnen ook voorkomen bij patiënten met HIGM.

Men kan denken aan een HIGM syndroom als iemand last heeft van ernstige terugkerende luchtweginfecties of een opportunistische infectie, terwijl het bloedonderzoek een normaal of verhoogd niveau van IgM in combinatie met een laag of afwezig IgG niveau laat zien. De definitieve diagnose is gebaseerd op een DNA analyse om de mutaties in de genen te identificeren die het HIGM syndroom veroorzaken.