Goed weten wat er met je lijf aan de hand is en welke gevolgen de ziekte voor je heeft, is een goede eerste stap. Mijn moeder is zeer betrokken bij de PID-gemeenschap, dus ik vertrouw nog steeds op haar informatie over mijn ziekte en de behandeling. Maar ik lees zelf ook veel. Als ik vragen heb (en die heb ik altijd), zoek ik de antwoorden op internet op, stel ze aan de dokter als ik een afspraak heb, of praat ik erover met mijn familie. Hoewel ik liever geen CVID had gehad, ben ik blij dat ik mijn familie om me heen heb tijdens deze reis. Ik denk dat dit ons in heel veel opzichten dichter bij elkaar heeft gebracht.
Ik kan niet zeggen dat ik blij ben met CVID maar het is een groot deel van wie ik nu ben. Ik hou ervan mezelf uit te dagen, om te zien wat ik kan doen. Dat heeft me wel eens in de problemen gebracht, bijvoorbeeld wanneer ik te veel ballen tegelijk in de lucht probeer te houden. Het is voor mij altijd beter mijn tijd te nemen en het mezelf niet te moeilijk te maken of te snel te willen gaan. Balans is een goede zaak! Maar ik ben ook koppig. Dat is wellicht ook waarom ik uiteindelijk een stage van vijf maanden aan de andere kant van de wereld deed in het derde jaar van mijn opleiding. Van alle plekken op de wereld koos ik voor Australië. Het kostte wat moeite om mijn behandeling daar te krijgen en om dat met mijn verzekering te regelen, maar ik - en mijn hele behandeling - kwam er, hoewel ik het verschrikkelijk spannend vond en het aanvoelde alsof ik de eerste persoon ter wereld was die dit deed.
De eerste nacht had ik lang niet geslapen. Ik was moe. Mijn kamer was leeg, donker en stil, en ik miste thuis. Ik herinner me dat ik mijn koffer uitpakte en verschrikkelijk moest huilen. Ik dacht bij mezelf: "Wat doe ik hier? Wat heb ik mezelf aangedaan?" Maar ik gaf mezelf geen keuze. Ik zou blijven en de stage afmaken. En ik kan met trots zeggen dat het me is gelukt. Dat betekende inderdaad dat ik mijn artsen moest 'lastigvallen', en mijn verzekeringsmaatschappij, om het te laten lukken. Ik moest mijn behandelingen regelen en van mijn kamer een 'thuis ver van huis'
maken. Maar uiteindelijk had ik een fantastische tijd (een tweede thuis) en leerde ik veel - soms (oké, meestal) door fouten te maken.